“Norbaitek esango dizue, agian, Nerbioi ibaia ez dela ibai lirikoa, itsasadar gris eta zikina baizik. Norbaitek esango dizue, agian, beren ertzetan ez daitezela txoriz betetako zuhaitzak aienatu, baizik eta burdinolak, labe garaiak, tximiniak eta garabiak. Esaiozue egia dela; baina esan ere Bizkaiko itsasadarra kalanbre izugarriz beteta dagoela, sentimenduen eta estetikaren emozio bikoitza konbinatzen dutenak. Esaiozue gure itsasadarraren bokazio geldiezin honetan poesia ere badagoela; esaiozue gaueko zerua beren suzko ahokadekin purpura kolorez margotzen zuten tximiniek, eta beren kaiak zedarritzen zituzten garabien teoria honek, eta zazpi itsasoetako gatza beren giletan zeramaten ontzi hauek, eta aurrerapen merkantziak beren metalezko sabel handietan… esaiozue Nerbioi ibaiak bokazioz eta patuz egingo zuela barre, azken batean, sustrai ondo sakonak eta oso poetikoak eta egiazkoak ditu.

Egia da Bilboko itsasadarrak burdin eta ke zaporea duela, baita lohi eta industria zaporea ere. Baina ezagutzen denean, tratatzen denean, samurtasunez, apaltasunez eta magiaz ere beteta dagoela konturatzen zara.”